Rury żeliwne to nadal materiał, który świetnie się sprawdza w systemach wodociągowych. Praktyka pokazuje, że raz zasypana rura ma dużą wytrzymałość i doskonale sprawdza się przez lata, mimo iż jest poddawana takim niekorzystnym czynnikom, jak ciśnienie, działanie wód gruntowych, ruchy gruntu czy destabilizacja gleby.

W wielu wypadkach, gdy mamy do czynienia z ryzykiem obciążeń czy przemieszczeń terenu, rury z tworzyw sztucznych po prostu nie zdadzą egzaminu. Mimo że rury konstrukcyjne generacji nadają się nawet do transportowania wody pitnej do gospodarstw domowych. Z zewnątrz zabezpieczane są przed korozją otoczką z cementu, a wewnątrz stosuje się specjalne powłoki, które gwarantują doskonałą jakość dostarczanej wody pitnej. Najbardziej odporne na korozję są rury z żeliwa szarego, podczas gdy rury z żeliwa sferoidalnego mają korzystniejsze właściwości mechaniczne, zbliżone do stali.

Zbyt duża ilość tłuszczu w sieci kanalizacyjnej powoduje zarastanie rur, przez co zmniejsza się ich przekrój, a tym samym – drożność. Poza tym efektem nadmiernej ilości tłuszczu w sieci kanalizacyjnej i jego rozkładu jest wydzielający się podczas tego procesu fetor. Występowanie tego zjawiska spowodowało zastosowanie urządzeń, które oddzielałyby nadmierną ilość tłuszczu w miejscach jego powstawania. Separatory tłuszczu firmy normbud – bo taka jest ich nazwa – powinny być zgodnie z normą PN EN 1825 stosowane w wszelkiego typu rzeźniach, ubojniach oraz firmach produkcyjnych mających do czynienia z tłuszczem (produkujących frytki, orzeszki itp.)

Ważnym elementem systemów kanalizacyjnych są włazy żeliwne. Ułatwiają one dostęp do rur kanalizacyjnych, a nieprawidłowo zamontowane stają się zmorą uczestników ruchu drogowego. W zależności od tego, gdzie włazy będą wykorzystywane, czyli czy będzie to ciąg pieszo-jezdny, jezdnia czy chodnik, wykorzystuje się włazy żeliwne wykonane z różnego typu żeliwa. Jak widać, ten materiał dzięki najnowocześniejszym technologiom produkcyjnym jeszcze długo będzie praktycznie wykorzystywany.