Analizy mes to inaczej Metoda Elementów Skończonych (MES) pozwala na wszechstronną analizę wytrzymałości, sztywności oraz optymalizację masy i geometrii elementów konstrukcji, poczynając od prostych konstrukcji elementów maszyn a kończąc na konstrukcjach pudeł pojazdów szynowych, autobusów, tramwajów. Strategia jest stosowana w wielu dziedzinach jak: mechanika ciał stałych, mechanika płynów, analiza termiczna, analiza pól magnetycznych i elektrycznych. Jak z samej nazwy wolno wywnioskować – główną własnością postępowania jest podział testowanego przedmiotu (lub obszaru pola) na siatkę małych elementów skończonych.

Części owe połaczone są w punktach nazywanych węzłami. Przemieszczenia punktów w środku elementu są wyznaczane na podstawie przemieszczeń węzłów. Przesuwania niektórych węzłów są ograniczone przez narzucone więzy kinematyczne. Naprężenia muszą być takie aby równoważyły przyłożone obciążenia. Przemieszczenia węzłów wyznaczane są z równań równowagi przy wzięciu pod uwagę więzów i odkształcalności materiału. Metoda elementów skończonych stała się uniwersalnie stosowanym narzędziem obliczeń inżynierskich. Bez trudu można zauważyć, iż rozwój metody elementów skończonych przebiega równolegle z rozbudową techniki komputerowej. Początkowe prace zwracające uwagę na praktyczne zastosowania MES opublikowane zostały w latach czterdziestych ubiegłego wieku. W tych samych latach ponadto wyprodukowano pierwsze komputery. Początkowo obliczenia prowadzone za pomocą metody elementów skończonych dotyczyły obiektów o niezwykle prostych geometriach (najczęściej modelowanych jako jednowymiarowe) i stałych własnościach materiałowych oraz zjawisk opisanych liniowymi równaniami różniczkowymi.

Obliczenia mes mogą dotyczyć także zagadnień statycznych jak i dynamicznych, w których istotną rolę odgrywa np.

prędkość zmian obciążeń, zagadnienia kontaktowe – tarcie, przepływy mediów. Obliczenia numeryczne można zastosować także w celu zdefiniowania przyczyn awarii i degradacji.

Tensometr to czujnik, służący do pomiaru naprężenia. W praktyce pomiar tensometryczny opiera się na pomiarze odkształcenia i obliczeniu naprężenia w oparciu o przyjęty związek fizyczny (np. prawo Hooke’a). Tensometry wykorzystuje się również pośrednio do pomiaru innych wielkości nieelektrycznych (np. siły, ciśnienia, przyspieszenia, masy). Najczęściej stosowanym gatunkiem tensometrów są tensometry oporowe, zmieniające swoją rezystancję wraz ze zmianą wymiarów. Ze względu na budowę (duże koparki) rozróżnia się tensometry oporowe: wężykowe, zygzakowe, kratowe, foliowe, półprzewodnikowe. Tensometry już od blisko 70 lat stanowią ustanawiają źródło sygnału określającego wartość wielkości mechanicznych, mierzonych metodami obróbki sygnału elektrycznego.